غزل حافظ

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود	هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود
آن چنان مهر توام در دل و جان جاى گرفت	که اگر سر برود از دل و از جان نرود
از دماغ من سرگشته خیال دهنت	به جفاى فلک و غصه ء دوران نرود
هر چه جز بار غمت بر دل مسکین منست	برود از دل من وز دل من آن نرود
در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند	تا ابد سر نکشد وز سر پیمان نرود
گر رود از پى خوبان دل من معذورست	درد دارد چه کند کز پى درمان نرود

هر که خواهد که چو حافظ نشود سرگردان

دل به خوبان ندهد وز پى ایشان نرود