جشن سپندارمزگان و بزرگداشت زن

زن شاهکار خلقت است! 

برنارد شاو 

نظر شما چیه؟

شرک

امروز جمله ای از پیامبر را خواندم که بارها و بارها بعد از آن به خودم نهیب زدم از شرک: 

راه یافتن شرک در قلب مومن، از راه رفتن مورچه ای سیاه در دل شبی تاریک بر روی سنگی قیرگون ، پنهان تر است”  

نمی دانم تا به الان چند بار و چه چیزهایی را شریک در خداوندی تو قرار داده ام . 

فقط یاریم ده تا تنها تورا پرستم و تنها از تو یاری جویم. 

آمین

پائولو کوئیلو

انسان ها  به شیوه ی هندیان بر سطح زمین راه  می روند.
   

با یک سبد در جلو ویک سبد در پشت.
   

در سبد جلو ,صفات نیک خود را می  گذاریم .در سبد پشتی ,عیبهای خود را
 

  نگه می داریم . به همین دلیل در طول روزهای زندگی خود ,چشمان خود را بر
 

صفات نیک خود می دوزیم وفشارها را درسینه مان  حبس می کنیم . در همین
 

زمان بیرحمانه , در پشت سر همسفرمان که پیش روی ما حرکت می
 

کند,تمامی عیوب او را می بینیم .
 

بدین گونه است که در باره ی خود بهتر از او داوری می کنیم ,بی آنکه
 

بدانیم کسی که پشت سر ما راه می رود
 

به ما با همین شیوه می اندیشد.
پائولو کوئیلو

کودکان کار

چند روز پیش حوالی میدان ولی عصر کودکانی را دیدم که برای چند لحظه توجه هر رهگذری را به خودشان جلب می کردند کودکانی که هر روز هریک از ما از کنارشان می گذریم کودکان کار. 

دخترکی ۷ ساله و یه پسر نوجوان ۱۳ یا ۱۴ ساله که یکی موزیک میزد ودیگری سلطان قلبها را می خواند و جالبه که دخترک با صدای کودکانه اش خوانندگی می کرد و جملاتی را می گفت که شاید خیلی وقت دیگه مفهومشون را درک کنه 

سلطان قلبم تو هستی تو هستی  

دروازه های دلم را شکستی ... 

هر رهگذری هم اگر هنوز روزمرگی های یک روز کاری درگیرش نکرده بود یا اینکه مثل من چند ساعتی وقت آزاد داشت می ایستاد و همان جا به این نغمه سرایی گوش می داد و در نهایت هم اگر بخشندگی اش اجازه می داد اسکناسی را به رسم سپاس درسبد دخترک می گذاشت که دخترک هم با ولع پول را مچاله تو جیب رو پوشش می گذاشت. 

همین چند دقیقه ای که ایستادم و تماشا کردم برایم کافی بود تا بغضی را در وجودم حس کنم. بغضی که از سر ناچاری این کودکان برای تامین معیشت بود. 

هر بار که کودکی را می بینم که برای گذران زندگی کار می کنه یکی با آواز خواندن یکی با گلفروشی یکی با نقاشی کشیدن ( یکبار کودکی را دیدم که کنار خیابان نقاشی های کودکانه اش را می فروخت )و... احساس می کنم که هیچ موجودی به پستی ما انسانها توسط خداوند خلق نگردیده حیوانات نیز تا زمان رشد فرزندشان وظیفه نگهداری و تامین اسایش او را دارند و به نحو احسن این کار را هم انجام می دهند حیواناتی که حتی علم جلو گیری از تولید مثل را هم ندارند. 

اما ما انسانها برای ارضا نیاز خودمان فرزندی را به وجود می آوریم و بعد اینگونه از او بهره کشی می کنیم ! آیا اینجا حتی به اندازه یک حیوان هم از عاطفه و حس مسئولیت بهره ای نبرده ایم چون من شعوری را در این جور رفتارها نمی بینم. 

کودکی که خود هیچ سهمی در آمدن به این دنیا نداشته پس از وارد کردنش به این دنیا اینگونه رنج را بر شانه های نحیفش می گذاریم. باری که گاهی به جای اینکه تامین آسایشش را بر عهده بگیریم  او را مجبور به تامین نیاز های مادی خودمان می کنیم. کودکی که باید کار کند تا جور ناتوانی والدینش را بکشد منظورم از ناتوانی جسمی نیست چون در صورت معلولیت جسمی والدین که آن هم جای بحث دارد در باره اینکه چطور با ناتوانی به خود اجازه وارد شدن فرد دیگری را به دنیا داده اند. گاهی ناتوانی های ما ناتوانی در فهم و شعور و اراده است. که این کودکان اغلب جور کش اینگونه والدین می شوند. 

کودکانی که هر یک با پرسه زندن در خیابان های شهر های ما ممکن است در آینده به یک بزهکار تبدیل شو ند و نمی دانم گناه این بزهکاری به گردن کیست. والدین! من و شما! و یا مسئولین ارشد این جامعه؟ فقط می دانم این کودکان قربانی خودخواهی والدینشان بی عدالتی جامعه و بی تفاوتی من و شما گشته اند شاید اگر در خانواده ای دیگر یا جامعه ای دیگر پا به دنیا می گذاشتند سرنوشتشان متفاوت از این بود؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟