دارا و ندار

سریال دارا و ندار یکی از سریال های نوروزی امساله که از شبکه 5 پخش می شه و بقیه کانال های استانی هم با تاخیر آن را پخش مجدد می کنند سریالی که گوشه ای از اختلاف طبقاتی موجود تو این مملکت را نشان می ده اختلاف طبقاتی که به نظر من وضع از این چیزی که نشان داده می شه خیلی بدتره و جالبه که چیزی که در آین سریال می بینیم یه جور بی خیالی و وجود رضایت تو بعضی از این خانواده های ندار از چنین وضعیتی است یا به قول ما ایرانیها علی بی غم بودنشان هست.و همچنین مهر و محبت بین افراد خانواده است که گویی با آمدن ثروت و مال به خانواده تمام این مهر و محبتها رخت خواهد بست 

نمی دونم ما ایرانی ها تا به کی باید فقرو تنگدستی را دلیل برای مهربانتربودنمان بدانیم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

و اما یکی از ملال آورترین قسمت های این سریال مربوط به خانواده ای است که پدراز صبح تا شب در کوچه و بازارهای این شهر نقش حاجی فیروز را برای بدست آوردن لقمه ای نان حلال ایفا میکنه و شغل و محل در آمدش را هم از خانواده اش پنهان می کنه تا جایی که وقتی به طور اتفاقی توخیابان با خانواده اش روبرو می شه از ترس شناخته شدن به آنها پشت میکنه.... 

تمام لحظه هایی که از فقر و نداری پرده بر می داره روح هر انسانی را آزرده میکنه و نمی دانم چرا باز هم ما تو این سریال هامون یه جورایی با وجود تمام مشکلات فقر اون را چیز خوبی نشان می دیم چیزی که باعث مهر  ومحبت بیشتر و همدلی تو خانواده ها میشه... 

و نمی دانم این فقر تو کشوری که از لحاظ ذخایر خداداد تقریبا بی نظیره تا به کجا می خواد پیشروی کنی که عده ای به نان شب محتاجند و عده ای پول های باد آورده شان را..... 

واما تا به کی....؟

سال نو مبارک

پروردگارا برایم تقدیری نیکو و شایسته بزرگواریت رقم بزن نه آنچه که من شایسته آنم 

تقدیری سرشار از بهترینها  

 و جهانی می خواهم سرشار از مهر 

انسانیت 

و یکرنگی که از فریب بی زارم و از کینه و از هر چه از تو بازم می دارد 

جهانی شایسته انسان 

و این آفریده ای که آفرین گفتی بر زیباییش 

 تبارک الله احسن الخالقین 

سالی نیکو پیش رویتان و نوروزتان خجسته 

تلنگر

این روزهای آخر سال دائم تو فکر لحظه های سپری شده امسالم لحظه هایی 

که دوستشون دارم و الان داشتم مرورشان می کردم تمام خاطرات یکساله ام  

از آغاز بهار و جمله صبر یعنی تو و رازنامه ای س ربه مهر برای دلتنگی های  

همیشگیم و پاسخی برای یافتن تو و شاید دانستم اینبار صبر  یعنی من... 

 و اردیبهشتی که برایم لبریز از تجربه ای تازه بود تجربه یگانگی.... 

و خبر نیکوی آمدن تویی که به اندازه جانم دوستت  دارم 

وخرداد روزهای بی تابی سرزمینم اغاز شد بی تابی که در وجود من به گونه ای 

دیگر شکل گرفت و.... 

وتیر ماه شروعی برایم بود از نقطه پایان . شروعی که پر از تردید بودم ولی باید  

دوباره تردیدهایم شکل یقین به خود می گرفت.... 

و دوباره پر از دلتنگی.... 

و رمضان که عطر جانبخشش در مرداد به مشامم رسید و انس با مسافری که  

که در راه بود ما چشم انتظار آمدنش و چقدر دوستش دارم... 

و شهریور می رفت تا فصلی تازه را در من برویاند 

با آمدن مهر دوباره تکاپویم آغاز گشت و رویایم که سالها به انتظارش نشسته  

بودم به حقیقت پیوست فصلی نو 

و آبان سپری شد تا اذرماه آن ماه خوب خداوند 

و تو نور چشمم دیده به جهان گشودی و فقط خداوند می داند که چقدر دوستت

دارم و چه اندازه شوق امدنت را داشتم 

و برایم رویایی مجسم بودی 

دی ماه که نوشتم 

من بهشتم را در نگاه تو دیده ام و اینبار تو را می شناختم... 

و گذر بهمن از میان لحظه ایم بی هیچ عجله و شتابی که  به لحظه ای پایانی  

سال نزدیک تر شوم  

و اسفند ماه خوب همیشگیم و تولدی دوباره  

و مهری در دل وسرشار از اعتماد به تویی که با تمام وجودم دوستت دارم 

و این گذر لحظه هایم بود و تلنگری که یکسال دیگرم گذشت در همین چند خط... 

لحظه های عبور

برایم یکسال گذشت و  شاید گاهی چنان پرشتاب که لحظه هایش را درک نکردم و در اندیشه سپری کردن ثانیه هایم بودم تا شاید کمتر بار گران زندگی را حس کنم 

سالی که پشت سر گذاشتم سال پایانی بیست و ... سالگیم بود و فردا برایم شروع زندگی جدید خواهد بود. 

سالی که پر بود از لحظه های نابی که با تمام وجودم دوستشان داشتم و لحظه هایی که هنوز هم سنگینی انها بر دلم می نشیند و .... 

و شاید یکبار دیگر باید به مرور خاطراتم باز گردم تا پاسخ تمام لحظه هایی که به فراموشی سپرده ام را به روشنی دریابم 

و اما بهاری در راه است بهاری که رنگ تازگی را براندیشه ام وطراوت را برجانم می افشاند 

و پروردگاری دارم که با تمام وجودم دوستش دارم هرچند گاهی غافل از اویم اما باورش دارم و می دانم تقدیری پر از خوبیها برایم رقم خواهد زد.... 

و اما تولدم مبارک

تولدت مبارک

نازنینم  

تولدت فصلی از رویش  نور و مهربانی است 

و همیشه برایم پر از آرامش و مهر بوده ای 

و یکسال دیگر را در پشت سر گذاشتی  

وامیدوارم تمام فصلهای روزگارت پر باشد از  

عطر گلهای وحشی 

و تازگی و طراوت بهاران 

دوستت دارم 

و  

تولدت مبارک نازنینم

تولدت مبارک نازنینم

رویای زندگیت سرشار از طروات بهار 

و به رنگارنگی رنگین کمان 

و چقدر ساده تو پرتو های روشنی از مهربانی 

را درکلامت نگاهت و... به ارمغان می آوری برایم 

و امسال 28 سال می گذرد 

اما برای تو متفاوت است 

چرا که این بار مفهوم زیبای مادر را در کنار اوستا به تماشا ایستاده ای 

تولدت مبارک نازنینم

جشن سپندارمزگان و بزرگداشت زن

زن شاهکار خلقت است! 

برنارد شاو 

نظر شما چیه؟

شرک

امروز جمله ای از پیامبر را خواندم که بارها و بارها بعد از آن به خودم نهیب زدم از شرک: 

راه یافتن شرک در قلب مومن، از راه رفتن مورچه ای سیاه در دل شبی تاریک بر روی سنگی قیرگون ، پنهان تر است”  

نمی دانم تا به الان چند بار و چه چیزهایی را شریک در خداوندی تو قرار داده ام . 

فقط یاریم ده تا تنها تورا پرستم و تنها از تو یاری جویم. 

آمین

پائولو کوئیلو

انسان ها  به شیوه ی هندیان بر سطح زمین راه  می روند.
   

با یک سبد در جلو ویک سبد در پشت.
   

در سبد جلو ,صفات نیک خود را می  گذاریم .در سبد پشتی ,عیبهای خود را
 

  نگه می داریم . به همین دلیل در طول روزهای زندگی خود ,چشمان خود را بر
 

صفات نیک خود می دوزیم وفشارها را درسینه مان  حبس می کنیم . در همین
 

زمان بیرحمانه , در پشت سر همسفرمان که پیش روی ما حرکت می
 

کند,تمامی عیوب او را می بینیم .
 

بدین گونه است که در باره ی خود بهتر از او داوری می کنیم ,بی آنکه
 

بدانیم کسی که پشت سر ما راه می رود
 

به ما با همین شیوه می اندیشد.
پائولو کوئیلو

کودکان کار

چند روز پیش حوالی میدان ولی عصر کودکانی را دیدم که برای چند لحظه توجه هر رهگذری را به خودشان جلب می کردند کودکانی که هر روز هریک از ما از کنارشان می گذریم کودکان کار. 

دخترکی ۷ ساله و یه پسر نوجوان ۱۳ یا ۱۴ ساله که یکی موزیک میزد ودیگری سلطان قلبها را می خواند و جالبه که دخترک با صدای کودکانه اش خوانندگی می کرد و جملاتی را می گفت که شاید خیلی وقت دیگه مفهومشون را درک کنه 

سلطان قلبم تو هستی تو هستی  

دروازه های دلم را شکستی ... 

هر رهگذری هم اگر هنوز روزمرگی های یک روز کاری درگیرش نکرده بود یا اینکه مثل من چند ساعتی وقت آزاد داشت می ایستاد و همان جا به این نغمه سرایی گوش می داد و در نهایت هم اگر بخشندگی اش اجازه می داد اسکناسی را به رسم سپاس درسبد دخترک می گذاشت که دخترک هم با ولع پول را مچاله تو جیب رو پوشش می گذاشت. 

همین چند دقیقه ای که ایستادم و تماشا کردم برایم کافی بود تا بغضی را در وجودم حس کنم. بغضی که از سر ناچاری این کودکان برای تامین معیشت بود. 

هر بار که کودکی را می بینم که برای گذران زندگی کار می کنه یکی با آواز خواندن یکی با گلفروشی یکی با نقاشی کشیدن ( یکبار کودکی را دیدم که کنار خیابان نقاشی های کودکانه اش را می فروخت )و... احساس می کنم که هیچ موجودی به پستی ما انسانها توسط خداوند خلق نگردیده حیوانات نیز تا زمان رشد فرزندشان وظیفه نگهداری و تامین اسایش او را دارند و به نحو احسن این کار را هم انجام می دهند حیواناتی که حتی علم جلو گیری از تولید مثل را هم ندارند. 

اما ما انسانها برای ارضا نیاز خودمان فرزندی را به وجود می آوریم و بعد اینگونه از او بهره کشی می کنیم ! آیا اینجا حتی به اندازه یک حیوان هم از عاطفه و حس مسئولیت بهره ای نبرده ایم چون من شعوری را در این جور رفتارها نمی بینم. 

کودکی که خود هیچ سهمی در آمدن به این دنیا نداشته پس از وارد کردنش به این دنیا اینگونه رنج را بر شانه های نحیفش می گذاریم. باری که گاهی به جای اینکه تامین آسایشش را بر عهده بگیریم  او را مجبور به تامین نیاز های مادی خودمان می کنیم. کودکی که باید کار کند تا جور ناتوانی والدینش را بکشد منظورم از ناتوانی جسمی نیست چون در صورت معلولیت جسمی والدین که آن هم جای بحث دارد در باره اینکه چطور با ناتوانی به خود اجازه وارد شدن فرد دیگری را به دنیا داده اند. گاهی ناتوانی های ما ناتوانی در فهم و شعور و اراده است. که این کودکان اغلب جور کش اینگونه والدین می شوند. 

کودکانی که هر یک با پرسه زندن در خیابان های شهر های ما ممکن است در آینده به یک بزهکار تبدیل شو ند و نمی دانم گناه این بزهکاری به گردن کیست. والدین! من و شما! و یا مسئولین ارشد این جامعه؟ فقط می دانم این کودکان قربانی خودخواهی والدینشان بی عدالتی جامعه و بی تفاوتی من و شما گشته اند شاید اگر در خانواده ای دیگر یا جامعه ای دیگر پا به دنیا می گذاشتند سرنوشتشان متفاوت از این بود؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

وباز هم

 و باز هم رسیده ام به مناجات مولای متقیان و آنجا که ندا می دهد: 

مولای یا مولای 

انت الدلیل و انا المتحیر و هل یرحم المتحیر الا الدلیل... 

تو را هگشایی ومن سرگردان و چه راهگشایی برای من سرگردان مهربان تر ازتو وجود دارد؟؟؟؟؟؟ 

مهربانا دلم برای تو تنگ شده....  

با زهم گفتم تو ؟ 

انگار منی هم بدون ذات والایت یافته ام که اینگونه خطابت می کنم 

چقدر زود یادم رفت که روزی از اراده تو بربودنم به وجود آمدم و روزگاری نیز با همین اراده به سویت باز گشت خواهم نمود 

 وحال می گویم چقدر دلم برای خودم تنگ شده....!!!!!!

دکتر شریعتی ۲

اینجا آسمان ابریست ، آنجا را نمیدانم... اینجا شده پائیز ، آنجا را نمیدانم ... اینجا فقط رنگ است ، آنجا را نمیدانم... اینجا دلی تنگ است ، آنجا را نمیدانم. وقتی که بچه بودم هر شب دعا میکردم که خدا یک دوچرخه به من بدهد . بعد فهمیدم که اینطوری فایده ندارد. پس یک دوچرخه دزدیدم و دعا کردم که خدا مرا ببخشد.. هی با خود فکر می کنم ، چگونه است که ما ، در این سر دنیا ، عرق می ریزیم و وضع مان این است و آنها ، در آن سر دنیا ، عرق می خورند و وضع شان آن است! ... نمی دانم ، مشکل در نوع عرق است یا در نوع ریختن و خوردن .

دکتر شریعتی

هرانقلاب پس از پیروزی هم همواره در خطر انهدام است، خطر ضد انقلاب.  

 مارهای سر کوفته شده در گراما گرم فتح ، غفلت جشن پیروزی و یا غرور قدرت ،  باز سر بر می دارند و رنگ عوض می کنند و نقاب دوستی می زنند و از درون انقلاب را منفجر می کنند. انها بعد ها غاصب همه دست اورد های انقلاب می شوند و میراث خوار مجاهدان و تعزیه خوان خون شهیدان انقلاب.

یک اگربا یک برابر بود

معلم پای تخته داد میزد

صورتش از خشم گلگون بود

و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود

ولی آخر کلاسیها

لواشک بین خود تقسیم می کردند

وآن یکی در گوشه‌ای دیگر «جوانان» را ورق می زد

برای اینکه بیخود های‌و هو می کرد و با آن شور بی‌پایان

تساویهای جبری را نشان می‌داد

با خطی ناخوانا بروی تخته‌ای کز ظلمتی تاریک

غمگین بود

تساوی را چنین بنوشت : یک با یک برابر است

از میان جمع شاگردان یکی‌برخاست

همیشه

 یک نفر باید بپاخیزد....

به آرامی سخن سر داد:

تساوی اشتباهی فاحش و محض است

نگاه بچه‌ها ناگه به یک سو خیره گشت و

معلم مات بر جا ماند

و او پرسید : اگر یک فرد انسان ، واحد یک بود

آیا یک با یک برابر بود؟

سکوت مدهشی بود و سوالی سخت

معلم خشمگین فریاد زد آری برابر بود

و او با پوزخندی گفت:

اگر یک فرد انسان واحد یک بود

آنکه زور و زر به دامن داشت بالا بود و آنکه

قلبی پاک و دستی فاقد زر داشت پایین بود؟

اگر یک فرد انسان واحد یک بود

آنکه صورت نقره گون ، چون قرص مه می‌داشت بالا بود

وآن سیه چرده که می نالید پایین بود؟

اگر یک فرد انسان واحد یک بود

این تساوی زیر و رو می شد

حال می‌پرسم یک اگر با یک برابر بود

نان و مال مفتخواران از کجا آماده می‌گردید؟

یا چه‌کس دیوار چین‌ها را بنا می‌کرد؟

یک اگر با یک برابر بود

پس که پشتش زیر بار فقر خم می‌گشت؟

یا که زیر ضربه شلاق له می‌گشت؟

یک اگر با یک برابر بود

پس چه‌کس آزادگان را در قفس می‌کرد؟

معلم ناله‌آسا گفت:

بچه‌ها در جزوه‌های خویش بنویسید:

یک با یک برابر نیست...

" زنده یاد خسرو گلسرخی"

اوستا کوچولوی ما

 

سلام به تو نور چشمم 

به اندازه بی شمار ستاره های تمام کیهان دوستت دارم 

به اندازه ای که شاید در هیچ ادراکی نگنجد نور چشمم 

اینجا برای تو تمام احساسم را می نویسم 

احساس شادی که تمام وجودم را با هر بار دیدنت و شنیدن صدای گریه هایت در بر می گیرد 

دوستت دارم بیشتر از جانم 

 در کنار تو نیستم  

و هر روز دلتنگ تر از دیروزم 

سوگند

خدایا دوست دارم یک روز آزادبندگی کنم

آزاد از همه قید و بندهایی که برایم ساخته اند و بعضی را هم به نام تو می سازند 

خدایا 

باورشان نمی شود که اگر این قید وبندها نبود 

باز هم به اندازه الان دوستت داشتم 

باورم نمی شودکه تو برای بندگیم قیدی گذاشته باشی  

به  

تمام باورهایم سوگند...!

مناجات

ملاصدرا می گوید: 

خداوند بی‌نهایت است و لامکان و بی زمان  

اما :

به قدر فهم تو کوچک می‌شود

به قدر نیاز تو فرود می‌آید،

به قدر آرزوی تو گسترده می‌شود،

به قدر ایمان تو کارگشا می‌شود،

به قدر نخ پیر زنان دوزنده باریک می‌شود،

به قدر دل امیدواران گرم می‌شود...

پــدر می‌شود یتیمان را و مادر.

برادر می‌شود محتاجان برادری را.

همسر می‌شود بی همسر ماندگان را.

طفل می‌شود عقیمان را.

امید می‌شود ناامیدان را.

راه می‌شود گم‌گشتگان را.

نور می‌شود در تاریکی ماندگان را.  

عصا می شود پیران را 

محتاجان به عشق را عشق می شود  

خداوند همه چیز می شود همه کس را... 

به شرط اعتقاد؛

شرط پاکی دل؛

به شرط طهارت روح؛ 

به شرط پرهیز از معامله با ابلیس  

بشویید قلب هایتان را از هر احساس ناروا 

و مغزهایتان را از هر اندیشه خلاف 

و زبان هایتان را از هر گفتار ناپاک 

و دست هایتان را از هر آلودگی در بازار 

و بپرهیزید از ناجوانمردی ها،ناراستی ها و نامردمی ها... 

چنین کنید تا ببینید که: خداوند، چگونه بر سفره‌ی شما، با کاسه ‌یی خوراک و تکه‌ای نان می‌نشیند

بر بند تاب، با کودکانتان تاب می‌خورد، و در دکان شما کفه‌های ترازویتان را میزان می‌کند

و "در کوچه‌های خلوت شب با شما آواز می‌خواند"...

مگر از زندگی چه می‌خواهید که در خدایی خدا یافت نمی شود ؟!

کاشکی جسارت حوا را داشتم کاشکی....

روزهایم می گذرد از پس هم و در بیقراری لحظه هایی که به دنبال تو می گردم 

روزهایی پر از شکیب پر از خواستن های بی جواب 

روزهایی در اندیشه نا کجا آباد 

روزهایی پر از پاسخ های بی پرسش 

روزهایی که گاه می اندیشم کاش جسارت حوا را داشتم که سیب دلم را با دنیا عوض کنم 

راستی عجب جسارتی داشت حوای بهشت .....! 

روزهایی برای تو روزهایی برای خودم و بی قراری ام 

روزهایی که قاصدک هایش را می شمارم شاید  این یکی برای من باشد 

 و باز هم  

هزار پاسخ بی پرسش 

از ماجرای بودنم از روزهایی که نبوده ام و خواهم بود....

نگاه

من بهشتم را در نگاه تو دیده ام......

بیکران

داشتم به بیکران فکر می کردم 

به اینکه اگر در نقطه ای فارغ از این بیکرانه به نظاره بنشینم در مقابل این هستی حتی ذره ای هم نیستم... 

راستی تا به حال اینطور به جهانی که در آن زندگی می کنی و به قیاس خود در برابر عظمت آن اندیشیده ای... 

به اینکه چرا تو انتخاب شدی تا به هستی وارد شوی و اینکه بودن تو در اینجا در مقایسه با طول آفرینش از چشم بر هم نهادنی هم کمتر است... 

این گونه فکر کردن دوخاصیت دارد یکی اینکه به این یقین برسی که برای هدفی پا به اینجا گذارده ای و یا بر عکس اینقدر بودن تو در قیاس با عظمت بیکران ناچیز است که به چشم نمی آیی و هر طور خواستی می توانی روز گار بگذرانی ....! 

تو فکر می کنی کدام به حقیقت نزدیک تر است؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

تقدیم به مردم سرزمینم

من درد در رگانم٬

حسرت در استخوانم ٬

چیزی نظیر آتش در جانم پیچید .

 سر تا سر وجود مرا گویی چیزی بهم فشرد

تا قطره ای به تفتگی خورشید جوشید از دو چشمم .

 از تلخی تمامی دریاها در اشک ناتوانی خود ساغری زدم.

آنان به آفتاب شیفته بودند زیرا که آفتاب تنهاترین حقیقتشان بود ٬

احساس واقعیتشان بود ٬

با نور و گرمیش مفهوم بی ریای رفاقت بود ٬

با تابناکی اش مفهوم بی فریب صداقت بود .

 ای کاش می توانستند از آفتاب یاد بگیرند

که بی دریغ باشند در دردها و شادیهاشان حتی با نان خشکشان

و کاردهایشان را جز از برای قسمت کردن بیرون نیاورند .

افسوس آفتاب مفهوم بی دریغ عدالت بود آنان به ابر شیفته بودند

و اکنون با آفتاب گونه ای آنان را اینگونه دل فریفته بودند .

ای کاش می توانستم خون رگان خود را من قطره قطره قطره بگریم تا باورم کنند ٬

ای کاش می توانستم یک لحظه می توانستم ای کاش ٬

بر شانه های خود بنشانم این خلق بی شمار را

گرد حباب خاک بگردانم

 تا با دو چشم خویش ببینند که خورشیدشان کجاست و باورم کنند ٬

ای کاش می توانستم  

احمد شاملو

شاد شاد زندگی کنید

اغلب مردم فکر می کنند که زندگی میدان جنگ است ولی باور کنید که این طور نیست زندگی چیزی جز یک بازی ساده نیست البته باید قواعد بازی را بدانید تا بتوانید در این بازی برنده باشید . ضرب المثل قدیمی می گوید : هرچه بکاری همان را درو می کنی . زندگی نیز همین طور است پس بیایید عشق ، شادی  و محبت بکاریم تا بتوانیم آن را دریافت کنیم .

 

بیایید با اطرافیان و زندگی شاد برخورد کنیم تا شادی را دریافت کنیم . احساس شادمانی و امنیت حاصل اعتقاد کامل به خداست . اگر انسان به این مسئله معتقد باشد که خدای مهربان حافظ اوست و از او حمایت می کند بیشتر از خود فرد به فکر اوست و خواهان رضایت و موفقیت است چگونه می تواند آسوده خیال و شاد نباشد !!

 

همواره به خود بگویید : شادمانی من کار خداست .

 

خدا حامی من است هیچ کس نمی تواند مرا آزرده خاطر کند از آنجایی که با خدا هستم و به او ایمان کامل دارم به خواسته ها و آرزوهای خود می رسم . سعی کنید همیشه طوری رفتار کنید که انگار هیچ مشکلی در دنیا ندارید از هیچ کسی دلخوری ندارید . این کار را برای خودتان انجام بدهید برای رسیدن به آرامش درونی . هنگامی که شما دیگران را می بخشید مطمئنا دیگران و خدا هم شما را می بخشند و نعمتهای بیکران به سوی شما سرازیر می شود همیشه برای خود موقعیت های عالی را تجسم کنید با آنها زندگی کنید و واقعا از صمیم قلب خواهان خوبی ها باشید همه مسیرها را برای خود بگشایید جایی که راه نیست خدا راه را می گشاید ایمان داشته باشید .

 

هر گاه به مشکلی برخوردید با شادمانی به خود بگویید من این وضعیت را به خدا می سپارم می دانم که خدای مهربان آن را سر و سامان می بخشد . من همیشه با خداوند یکتا همراهم پس عشق و شادمانی وصف نشدنی و جدا نشدنی با من همراه است . خود را درگیر بازی زندگی نکنید شاد باشید و از فرصت ها استفاده کنید اگر شما همیشه بازوی قدرتمند خداوند را در پشت خود حس کنید چطور می توان شاد و آسوده خیال نبود ؟؟؟

 

اتفاقهای خوب و موفقیت زمانی از راه می رسد که اصلا انتظارش را ندارید . صبر کنید .مضطرب نباشید . مغناطیس بدون اعتنا به اطراف خود بی حرکت می ایستد زیرا می داند که سوزن ها به سوی او خواهند آمد و آرزوهای ما زمانی سر می رسند که خود را رها کنیم و آرام منتظر باشیم . گاهی گمان نمی کنی ولی می شود ، گاهی نمی شود که نمی شود ، گاهی هزار دعا بی اجابتست ، گاهی نگفته قرعه به نام تو می شود  پس امیدتان به خدا باشد همیشه به خود بگویید خیر و صلاح من به وقوع می پیوندد هیچ چیز آن قدر عجیب نیست که اتفاق نیفتد .

 

خداوند بهترینها را برای من می خواهد . هیچ وقت دعا را فراموش نکنید تا مطمئن شوید نیرویی بزرگتر حافظ شماست . ای مؤمنین! خدا رو زیاد یاد کنید و صبح و شب تسبیحش کنید. او کسی هست که خودش و فرشته‌هاش بر شما درود و رحمت می‌فرستند تا شما رو از تاریکی‌ها به سوی روشنایی بیرون بیارند . خدا نسبت به مؤمنین مهربونه (احزاب/۴۱-۴۳) وقتی خدایی به این مهربانی داریم برای چی مظطرب و ناراحت باشیم شاد باشم و به همه لبخند بزنید تا دنیا به شما لبخند بزند .

گردآوری:گروه سبک زندگی سیمرغ

دوست داشتن و دلبستگی

امام علی می فرماید به گونه ای زندگی کن که گویا تا همیشه در این دنیا خواهی زیست و به گونه ای زندگی کن گه گویا هر لحظه آخرین لحظه زندگی توست. سخنی که به جرات می توانم بگویم تمام دین ما در همین جمله خلاصه شده است. 

اما این چنین زیستنی همتی بس بلند می خواهد و اندیشه ای آزاد و قلبی سلیم 

همیشه به این فکر میکنم که چطور می توان چیزی  یا کسی را دوست داشت و دلبستگی به آن به وجود نیاید دلبستگی که شاید در بعضی جاها باعث انحراف انسان از مرتبه والای انسانی می شود. 

اوج این رفتار را می توان در وجود مبارک حضرت ابراهیم دید. ایشان با تمام محبتی که به اسماعیل داشتند اما حاضر شدند دلبستگی به او را قربانی رسیدن به کمال مطلق کنند. 

بریدن از این دلبستگی های دنیایی را که برای هر یک از ما یک چیز یا جمعی از مادیات دنیایی مان می باشد یکی فرزند یکی همسر یکی مال یکی قدرت در عین دوست داشتن آنها می تواند هریک از ما را به هدف والای هستی مان نزدیک تر کند.

دریغ

دریغ بر ملتی که لباسی را برتن می کند که خود نمی بافد،نانی را می خورد که خود درو نمی کند،شرابی می نوشد که از چرخشت او جاری نمی گردد. 

دریغ برملتیکه زورمدار را همچون قهرمانی تشویق می کند،و سلطه جوی پر ابهت را عطا بخش می انگارد. 

دریغ بر ملتی که در رویای خویش خواهشی را خوار می شمرد ،اما در بیداری تسلیمش می شود. 

دریغ بر ملتی که دم بر نمی آورد ،مگر هنگامی که در تشییع جنازه گام بر می دارد ،خود رانمی ستاید مگر در ویرانه هایش ،عصیان نمی کند مگر هنگامی که گردنش در میان تبر وکنده قرار دارد. 

دریغ بر  ملتی که سیاستمدارش روباه است ،فیلسوفش شعبده باز و هنرش هنر وصله کاری وتقلید. 

دریغ بر ملتی که با شیپور به استقبال حاکم تازه اش میرود وبا هو کردن بدرقه اش می کند تنها به خاطر اینکه با شیپور به استقبال دیگری برود. 

دریغ برملتی که فرزانگانش در اثر پیری گنگند و مردان شجاعش هنوز در گهواره اند. 

دریغ بر ملتی که پاره پاره شده وهر پاره ای خودرا ملتی میداند! 

جبران خلیل جبران

تاسوعا

نمی خواستم چیزی بنویسم 

از بس که برایمان عاشورا و تاسوعا را کوچک کرده اند با تو صیف تشنگی و زخم و چکاچک شمشیر انگار دردی غیر از تشنگی را در قافله حسین نمی توان پیدا کرد 

اما نه دلم نیامد تاسوعا باشد و از عباس ننویسم 

از برادری که برادری رادر حق حسین تمام کرد 

می گویند علمدار سپاه حسین بوده 

اما من هنوز هم علم های عاشورا را در دستهای عباس می بینم 

دستهای برادری که وفا داری را به بشر آموخت 

برادری که روی سیاه قابیل رادر پیشگاهحق سفید کرد و گفت پروردگارا تو شهادت بده که همه برادرها مثل قابیل نیستند.... 

عباس یعنی متانت 

یعنی جوانی 

یعنی وفاداری 

عباس یعنی مونس و همدم 

عباس همیشه برایم  شبیه ترین فرزند علی به او بوده 

عباس یعنی ظلم را به ستیزه بر خواستن  

عباس یعنی چشمه بزرگواری 

عباس یعنی برادر 

امروز چقدر برادری هایمان از جنس قابیل است تا عباس........